Projekt "DO PEŁNI SIŁ" - POMOC POKRZYWDZONYM PRZESTĘPSTWEM

Projekt "DO PEŁNI SIŁ" - POMOC POKRZYWDZONYM PRZESTĘPSTWEM dofinansowany z Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej przez Ministerstwo Sprawiedliwości. 

 Kto może skorzystać z pomocy: 

1.osoby pokrzywdzone przestępstwem 

2.członkowie ich rodzin 

Możesz skorzystać z naszej pomocy, jeśli Ty lub Twoi bliscy doświadczyliście (niezależnie od tego, czy sprawa została zgłoszona do organów ścigania): oszustwa, kradzieży, uszkodzenia mienia, rozboju, przywłaszczenia, porzucenia, uprowadzenia, znęcania się, uchylania się od alimentów, gróźb karalnych, handlu ludźmi, pozbawienia wolności, stalkingu, uszkodzenia ciała, pobicia, nieumyślnego spowodowania śmierci, zabójstwa kazirodztwa, obcowania z nieletnim, nadużycia zależności, zgwałcenia, przemocy domowej, przemocy fizycznej, seksualnej, psychicznej, materialnej katastrofy komunikacyjnej. 

Zapoznaj się z nami ...więcej 

Zapraszamy do naszej oferty. 

Realizator: Stowarzyszenie "Intro" ...więcej

Szkolenie - Prawne i etyczne aspekty wykonywania zawodów psychologa, psychoterapeuty, seksuologa i psychiatry – zagadnienia ogólne

Program:

1) Etyczne i prawne elementy pracy psychologa/psychoterapeuty – kto może wykonywać zawód psychologa/psychoterapeuty, seksuologa, lekarza, formy wykonywania zawodu, akty prawne dotyczące wykonywanego zawodu, konstrukcja kontraktu zawieranego z pacjentem, case study.

2) Prawa pacjenta korzystającego z pomocy terapeutycznej – zgoda pacjenta, terapia osoby małoletniej i ubezwłasnowolnionej, informowanie o stanie pacjenta, udostępnianie dokumentacji psychologicznej, tajemnica zawodowa, case study.

3) Odpowiedzialność cywilna terapeuty – przesłanki odpowiedzialności, rodzaje odpowiedzialności, wynagrodzenie szkody, terminy przedawnienia, case study.

4) Odpowiedzialność zawodowa – kodeks etyki psychologa/psychoterapeuty, seksuologa, lekarza, case study.

5) Odpowiedzialność karna – przesłanki, okresy przedawnienia i zatarcie skazania, rodzaje przestępstw, case study.

Opis
Szkolenie skierowane jest do psychologów, psychoterapeutów, lekarzy psychiatrów i seksuologów.

Metody prowadzenia warsztatu
Wykład/prezentacja multimedialna

Dyskusja z elementami prelekcji

Przypadki z praktyki klinicznej i prawniczej prowadzącej oraz uczestników

Korzyści z uczestnictwa w warsztacie

Bogata wiedza teoretyczna i praktyczna dotyczaca zagadnień prawnych w zawodzie psychologa, psychoterapeuty, psychiatry i seksuologa.

Czas trwania warsztatu
Warsztat jednodniowy 10 godzin.

Sobota 26.10.2013; godz. 9.00- 18.00.

Liczba uczestników: 10-20 osób.

Wyposażenie sali: rzutnik multimedialny, flipchart.

Uczestnicy otrzymują materiały szkoleniowe i certyfikaty uczestnictwa.

W cenie warsztatu kawa, herbata, ciastka w czasie przerw oraz lunch.

Miejsce: sale szkoleniowe CPPB.


Prowadzący
Agnieszka Fiutak − prawnik, karnista, specjalista z zakresu prawa medycznego, farmaceutycznego i ubezpieczeń zdrowotnych oraz prawa dla psychologów, doktorantka w Katedrze Prawa Karnego WPiA Uczelni Łazarskiego w Warszawie, pielęgniarka z kilkuletnim stażem. Prowadzi zajęcia z prawa medycznego m.in. na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym, na studiach podyplomowych Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie. Prowadzi również kancelarię prawną LEXMEDI oraz bloga www.prawo-w-medycynie.pl. Autorka licznych publikacji z zakresu prawa medycznego m.in. „Prawa w medycynie”, „Prawo medyczne w orzecznictwo z komentarzem” oraz współautorka „Udzielanie pomocy terapeutycznej. Aspekty prawne”, „Odpowiedzialność prawna pracowników medycznych".

Zapisy
Zapisy droga mailową lub telefoniczną.

imazurec@cppb.pl
tel. 502 787 179.

Cena 350 zł,- www: http://www.cppb.pl

Tajemnica zawodowa psychologa

Odpowiadając na komentarz do posta „Psycholog a tajemnica zawodowa wynikająca z ustawy...” wyjaśnię kilka kwestii dotyczących tajemnicy.

Komentarz: „Przedstawione informacje są bardzo ważne, ale rozumiem, że dotyczą przyznania się do popełnienia przestępstwa (faktu dokonanego) przez pacjenta.

Wydaje się jednak, że sytuacja się zmienia gdy mamy do czynienia z ujawnieniem przez pacjenta informacji o własnych lub czyjś zamiarach, które mogą stanowić dla kogoś zagrożenie życia i/lub zdrowia. Wtedy z tego co wiem psychoterapeuta jest zobowiązany ujawnić te informacje. Podobnie jest gdy dowiadujemy się od pacjenta o czynach innych osób, które są przestępstwem i mogą stanowić dla kogoś zagrożenie np. przemoc w rodzinie. Proszę o komentarz jeśli to możliwe”.

Odpowiedź:

Tajemnicą związaną z wykonywaniem zawodu jest tajemnica określona w przepisach szczególnych, które regulują wykonywanie pewnych zawodów (lekarz, psycholog), a także tajemnica, która może wynikać z przyjętego przez daną osobę zobowiązania do nieujawniania lub niewykorzystywania informacji, z którą zapoznał się w związku z wykonywaną pracą (psychoterapeuta).

Ustawa o zawodzie psychologa zawiera w art. 14 obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej oraz wyjątki od jej zachowania. Należą do nich:
1) poważnie jest zagrożone zdrowie, życie klienta lub innych osób,
2) tak stanowią ustawy.

Dla porównania art. 14 ust. 2 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta zawiera szerszy katalog wyłączeń z zachowania tajemnicy zawodowej. Są to:

1)tak stanowią przepisy odrębnych ustaw, np.: art. 21 ust. 1 ChorZakU – lekarz ma obowiązek zawiadomienia powiatowego inspektora sanitarnego o przypadkach podejrzenia lub rozpoznania wystąpienia niepożądanego odczynu poszczepiennego; art. 27 ust. 1 ChorZakU, stanowiący, że lekarz ma obowiązek zgłoszenia inspektorowi sanitarnemu czy innemu właściwemu organowi sytuacji, w których podejrzewa lub rozpoznał zakażenie, chorobę zakaźną lub zgon z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej; art. 19 ust. 2 PobKomU mówiący o ujawnieniu danych osobowych o dawcy i o biorcy tym osobom; art. 50 ust. 1 ZdrPsychU;

2)zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób;

3)pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie tajemnicy;

4)zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innemu lekarzowi lub uprawionym osobom uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń.

Przepisy regulujące tajemnicę zawodową i zwolnienia z jej zachowania ustawodawca zawarł również w art. 50 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Z obowiązku zachowania tajemnicy przez osobę wykonującą czynności wynikające z ustawy o zdrowiu psychicznym zwalnia sytuacja gdy osoba ta informuje:

1) lekarza sprawującego opiekę nad osobą z zaburzeniami psychicznymi,

2) właściwych organów administracji rządowej lub samorządowej co do okoliczności, których ujawnienie jest niezbędne do wykonywania zadań z zakresu pomocy społecznej,

3) osób współuczestniczących w wykonywaniu czynności w ramach pomocy społecznej, w zakresie, w jakim to jest niezbędne,

4) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Biura Ochrony Rządu i ich upoważnionych pisemnie funkcjonariuszy lub żołnierzy w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia postępowania sprawdzającego na podstawie przepisów o ochronie informacji niejawnych,

5) policjanta, upoważnionego pisemnie przez kierownika jednostki organizacyjnej Policji, prowadzącego czynności operacyjno-rozpoznawcze w zakresie poszukiwań i identyfikacji osób.

Sąd, prokuratura mogą zwolnić psychologa, psychoterapeutę z obowiązku dotrzymania tajemnicy zawodowej. Na postawie art. 180 KPK, osoby obowiązane do zachowania […] tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu […] mogą odmówić zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, chyba że sąd lub prokurator zwolni te osoby od obowiązku zachowania tajemnicy, jeżeli ustawy szczególne nie stanowią inaczej tylko w zakresie okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek. W zakresie innych okoliczności mają obowiązek zeznawania.

Wystarczającym argumentem do zwolnienia z tajemnicy przez prokuratora czy sąd jest uznanie, że zeznanie psychologa (psychoterapeuty) objęte tajemnicą może przyczynić się do dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych i podjęcia właściwego rozstrzygnięcia. Po wydaniu postanowienia w przedmiocie zwolnienia z obowiązku tajemnicy osoba, wobec której wydano postanowienie nie może odmówić złożenia zeznań.

W procesie cywilnym na podstawie art. 261 § 2 KPC psycholog, psychoterapeuta mogą odmówić odpowiedzi na zadane pytanie, jeżeli zeznanie miałoby być połączone z pogwałceniem istotnej tajemnicy zawodowej. W takiej sytuacji ani organ procesowy ani strony nie mają uprawnień do zwolnienia świadka z zachowania tajemnicy zawodowej, bowiem Kodeks postępowania cywilnego (w przeciwieństwie do KPK) nie przewiduje instytucji zwolnienia z zachowania tajemnicy zawodowej.

Szczególnym rodzajem tajemnicy jest tajemnica zawarta w art. 52 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Nakazuje ona zachowanie w tajemnicy okoliczności przyznania się osoby z zaburzeniami psychicznymi do popełnienia czynu zabronionego. Ten rodzaj tajemnicy ma charakter bezwzględny, oznacza to, że nie jest możliwe zwolnienie z niej w trybie art. 180 § 2 KPK. Również osoby objęte tajemnicą wynikającą z art. 52 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego automatycznie nie podlegają obowiązkowi doniesienia z art. 240 § 1 KK.

Obowiązek powiadomienia o przestępstwie ściganym z oskarżenia publicznego art. 304 § 1 i 2 KPK§ 1. Każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję. Przepis art. 191 § 3 stosuje się odpowiednio.

§ 2. Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa.

§ 3. Zawiadomienie o przestępstwie, co do którego prowadzenie śledztwa przez prokuratora jest obowiązkowe, lub własne dane świadczące o popełnieniu takiego przestępstwa Policja przekazuje wraz z zebranymi materiałami niezwłocznie prokuratorowi.

Przepisy zawarte w art. 304 § 1 i 2 KPK ustanawiają obowiązek powiadomienia organów ścigania o przestępstwie ściganym z oskarżenia publicznego. Obowiązek ten występuje w dwóch postaciach:

1) obowiązku społecznego,

2) obowiązku prawnego.

Obowiązek społeczny zawiadomienia o przestępstwie ściganym z urzędu (§ 1 art. 304 KPK) nie jest obwarowany żadną sankcją. Oznacza to, że osoba, która dowiedziała się o przestępstwie ściganym z urzędu a nie zawiadomiła uprawnionego organu nie poniesie żadnej odpowiedzialności karnej. Jest to moralny obowiązek każdego z obywateli. Obowiązek ten nie dotyczy przestępstw ściganych na wniosek oraz z oskarżenia prywatnego.

Obowiązek społeczny przekształca się w prawny obowiązek zawiadomienia o przestępstwie, jeśli przepis nakazuje zawiadomienie o przestępstwie, a zaniechanie tej czynności zagrożone jest sankcją. Obowiązek taki wprowadzono w art. 240 KK. Warto wskazać, że obowiązek prawny wynikający z art. 240 § 1 KK został powiązany z pojęciem czynu zabronionego, a nie przestępstwa, co oznacza, że z punktu widzenia obowiązku złożenia doniesienia o przestępstwie jest bez znaczenia, czy sprawca czynów objętych obowiązkiem zawiadomienia podlega odpowiedzialności karnej, czy też nie.

Art. 240. Niezawiadomienie o przestępstwie § 1.

Kto, mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego określonego w art. 118, 118a, 120−124, 127, 128, 130, 134, 140, 148, 163, 166, 189, 252 lub przestępstwa o charakterze terrorystycznym, nie zawiadamia niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa określonego w § 1, kto zaniechał zawiadomienia, mając dostateczną podstawę do przypuszczenia, że wymieniony w § 1 organ wie o przygotowywanym, usiłowanym lub dokonanym czynie zabronionym; nie popełnia przestępstwa również ten, kto zapobiegł popełnieniu przygotowywanego lub usiłowanego czynu zabronionego określonego w § 1.

§ 3. Nie podlega karze, kto zaniechał zawiadomienia z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.

Obowiązek wynikający z art. 240 KK uchyla tajemnicę zawodową lekarza, pielęgniarki, psychologa i dotyczy osób, które posiadają wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego określonego w art. 118, art. 118a, art. 120−124, 127, 128, 130, 134, 140, 148, 163, 166, 189, 252 KK.

Katalog typów czynów zabronionych, co do których istnieje obowiązek zawiadomienia organów powołanych do ścigania przestępstw, obejmuje:

1) ludobójstwo (art. 118 KK),

2) zbrodnie przeciwko ludzkości (art. 118a KK),

3) Działania wojenne − środki masowej zagłady, niedopuszczalne ataki i sposoby walki (art. 120−124 KK),

4) zamach stanu (art. 127 KK),

5) zamach na konstytucyjny organ RP (art. 128 KK),

6) szpiegostwo (art. 130 KK),

7) zamach na życie Prezydenta RP (art. 134 KK),

8) gwałtowny zamach na jednostkę sił zbrojnych (art. 140 KK),

9) zabójstwo (art. 148 KK),

10) sprowadzenie niebezpiecznych zdarzeń (art. 163 KK),

11) przejęcie kontroli nad statkiem wodnym lub powietrznym (art. 166 KK),

12) pozbawienie wolności (art. 189 KK),

13) wzięcie zakładnika (art. 252 KK) oraz

14) przestępstwa o charakterze terrorystycznym (art. 115 § 20 KK).

Obowiązek zawiadomienia dotyczy nie tylko dokonania czynu zabronionego, ale również karalnego przygotowania albo usiłowania.

W związku z brzmieniem art. 240 KK lekarz, psycholog, mając „wiarygodną wiadomość" o popełnieniu przestępstwa z art. 240 § 1 KK, jest obowiązany do niezwłocznego zawiadomienia o tym organów ścigania. Wiarygodna wiadomość to taka, w której istnienie uwierzyłby każdy rozsądny obywatel. Ważne jest również to, że osoba składająca zawiadomienie o przestępstwie nie musi sprawdzać, czy wiadomość jest prawdziwa.

Obowiązek prawny dotyczy instytucji państwowych i samorządowych, które zobowiązane są do złożenia zawiadomienia o przestępstwie ściganym z urzędu, o którego popełnieniu dowiedziały się w związku ze swą działalnością (§ 2 art. 304 KPK). Obowiązek ten spoczywa na osobach pełniących funkcje kierownicze w instytucjach państwowych i samorządowych lub też osobach upoważnionych do reprezentowania instytucji. Obowiązkiem pracownika będzie jedynie zawiadomienie osoby sprawujące funkcje kierownicze (B. Szyprowski, Uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, jako faktyczna przesłanka wszczęcia postępowania przygotowawczego, Prok. i Pr. 2006, Nr 3, s. 133). Sankcję za niewywiązanie się z tych obowiązków może stanowić odpowiedzialność karna za przestępstwo określone w art. 231 § 1 KK.

Ustawa z 29.7.2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, Dz.U. Nr 180, poz. 1493 ze zm.

Art. 12. Obowiązek zawiadomienia
1. Osoby, które w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych lub zawodowych powzięły podejrzenie o popełnieniu ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie, niezwłocznie zawiadamiają o tym Policję lub prokuratora.

2. Osoby będące świadkami przemocy w rodzinie powinny zawiadomić o tym Policję, prokuratora lub inny podmiot działający na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie.

Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie ustanawia regułę, że osoby, które w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych lub zawodowych powzięły podejrzenie o popełnieniu ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie, niezwłocznie zawiadamiają o tym Policję lub prokuratora.

Obowiązek denuncjacji nie dotyczy każdego przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy w rodzinie, lecz wyłącznie takiego, które ścigane jest z urzędu. Nie dotyczy więc przestępstw ściganych na wniosek oraz z oskarżenia prywatnego.

Członek rodziny zgodnie z art. 2 pkt 1 PrzemRodzU to zarówno osoba najbliższa w rozumieniu art. 115 § 11 KK, a także inna osoba wspólnie zamieszkująca lub gospodarująca.

Terminem „przemoc w rodzinie” określa się jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób wymienionych w art. 2 pkt 1 PrzemRodzU, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą (art. 2 pkt 2 PrzemRodzU).

Sformułowanie „w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych lub zawodowych” oznacza, że powzięcie podejrzenia o popełnieniu przestępstwa ma nastąpić nie tylko w trakcie realizacji tych obowiązków, lecz także niejako „przy okazji” ich wykonywania (zob. S. Spurek, Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Komentarz, Warszawa 2011).

Treść art. 12 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie wskazuje podobieństwo do 304 § 1 i 2, a więc społecznego obowiązku zawiadomienia o przestępstwie jak i prawnego nakładanego na instytucje państwowe, samorządowe i społeczne (zob. S. Spurek, Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Komentarz, Warszawa 2011).

Przykład 1:
Psycholog (terapeuta) w trakcie sesji dowiaduje się, że pacjentka jest bita przez męża. W takim przypadku po rozmowie z pacjentką i poinformowaniu jej o obowiązku ciążącym na psychologu (terapeucie) o powiadomieniu policji o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 KK. Obowiązek denuncjacji wynika bowiem z brzmienia art. 12 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

Przykład 2:
Psycholog (terapeuta) w trakcie sesji dowiaduje się, że pacjentka została zgwałcona. Wówczas powinien porozmawiać z pacjentka i starać się ją przekonać do złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, niestety ale psycholog (terapeuta) sam nie może zawiadomić organów o popełnionym przestępstwie, gdyż zawiadomienie dokonane przez psychologa nie odniesie per se skutków prawnych w postaci wszczęcia postępowania, albowiem przestępstwo zgwałcenia jest przestępstwem ściganym na wniosek pokrzywdzonego (art. 205 w zw. z art. 197 § 1 KK).

Zawiadomienie takie nie wykluczy jednak obowiązku podjęcia pewnych kroków przez organy ścigania, które do chwili otrzymania wniosku, dokonują wyłącznie czynności nie cierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, a także czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy wniosek będzie złożony lub zezwolenie będzie wydane (art. 17 § 2 KPK).

Jak wyżej pisałam ustawa o zawodzie psychologa zawiera wyłączenia z zachowania tajemnicy zawodowej. Powołując się na pierwsze „poważnie jest zagrożone zdrowie, życie klienta lub innych osób” psycholog może zawiadomić organy, gdy uzyska np. informację o istniejącym zagrożeniu dla zdrowia lub życia swojego klienta lub innych osób.

Nieważne opinie psychologów | rp.pl

W wyniku ministerialnego błędu tysiące osób zyskują argument, by podważać wyroki sądów rodzinnych

Jak ustaliła „Rz", Prokuratura Generalna uznała, że kluczowe w sprawach rodzinnych opinie psychologów są nieważne.

Sąd, rozstrzygając, któremu z rodziców powierzyć opiekę nad dziećmi albo czy jest podstawa do odebrania lub ograniczenia praw rodzicielskich, zwraca się zwykle o opinię do miejscowego rodzinnego ośrodka diagnostyczno-konsultacyjnego (RODK). Wskazania pracujących tam psychologów są często decydujące przy wydawaniu wyroku. Tak było w nagłośnionej przez „Rz" sprawie państwa Bajkowskich z Krakowa, których trzech synów do dzisiaj przebywa w domu dziecka. Okazuje się, że taka praktyka jest nielegalna.

„Brak jest podstaw prawnych do tego, by RODK (...) wydawały opinie z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego związanych ze sposobem wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywania kontaktów z dzieckiem w sprawach małoletnich, rozpatrywanych przez sądy". Tak brzmi kluczowe zdanie w datowanej na 17 kwietnia opinii Biura Spraw Konstytucyjnych Prokuratury Generalnej, do której dotarła „Rz".

Cały tekst dostępny na stronie Rzeczpospolitej - Nieważne opinie psychologów | rp.pl

Odpowiedzialność prawna pracowników medycznych. Przepisy - Przykłady - Orzecznictwo

Chcę poinformować, że ukazała się kolejna publikacja, gdzie jestem współautorem pt.: "Odpowiedzialność prawna pracowników medycznych. Przepisy - Przykłady - Orzecznictwo", Wydawnictwa C.H. Beck, wydanie 1, Warszawa 2013.

Autorzy:
Agnieszka Fiutak, Tomasz Podleśny, Michał Kozik, Piotr Szczerba, Katarzyna Zblewska-Wrońska
Oprawa: miękka foliowana, 514 str.,
Wymiary: 145 x 205 mm,
Waga: 0.68 kg.
ISBN: 978-83-255-5028-8

dostępna: http://www.ksiegarnia.beck.pl

 

Jak nie trafić na czarną listę złych medyków?Znajomość podstawowych zasad, które zrządzą odpowiedzialnością prawną służby zdrowia jest w dzisiejszych czasach niezbędną koniecznością nie tylko dla prawników zajmujących się tymi zagadnieniami oraz dyrektorów podmiotów leczniczych, lecz także dla lekarzy, pielęgniarek oraz innych pracowników medycznych, niezależnie od tego w jakiej formie wykonują swój zawód. Wydawnictwo C.H. Beck sp. z o.o. opublikowało publikację, z której dowiedzą się Państwo jakich błędów nie popełniać, by w zgodzie z etyką wykonywać swój zawód.

W książce poświęconej zagadnieniom odpowiedzialności osób wykonujących działalność leczniczą w sposób neutralny i rzeczowy przedstawiono podstawowe reguły odpowiedzialności cywilnej, karnej oraz zawodowej osób pracujących w służbie zdrowia.

W książce znajdą Państwo informacje dotyczące:
odpowiedzialności zawodowej, karnej, cywilnej, pracowniczej lekarzy, lekarzy dentystów, pielęgniarek i położnych oraz innych pracowników medycznych
błędów medycznych i konsekwencji karnych
roszczeń osób uprawnionych za powstałą szkodę lub naruszenie dóbr osobistych
odpowiedzialność solidarnej lekarza i szpitala za błędy w sztuce
kar porządkowych oraz konsekwencji materialnych pracowników medycznych

Każde zdarzenie medyczne opisane w książce jest potwierdzone właściwym orzeczeniem sądowym.

Publikację zamyka wyciąg z najważniejszych przepisów mających znaczenie dla odpowiedzialności pracowników działalności medycznej.

Dzięki publikacji zyskają Państwo także dostęp do wielu interesujących treści w module Kadry w służbie zdrowia na portalu: www.EkspertBeck.pl

Do pobrania: Spis treści

Spis treści:

1. ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZAWODOWA LEKARZY
1.1. Szczególny charakter odpowiedzialności zawodowej
1.2. Odpowiedzialność zawodowa lekarzy i lekarzy dentystów
1.3. Odpowiedzialność zawodowa pielęgniarek i położnych
1.4. Pozostali pracownicy medyczni
2. ODPOWIEDZIALNOŚĆ KARNA
2.1. Zasady ogólne
2.2. Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
2.3. Zabieg leczniczy bez zgody pacjenta (art. 192 KK)
2.4. Ujawnienie faktów objętych tajemnicą lekarską (art. 265 i 266 KK)
2.5. Czyny zabronione związane z wykonywaniem zawodu bez uprawnień
2.6. Rodzaje błędów medycznych i ryzyko odpowiedzialności karnej
2.7. Przestępstwa dokonywane przy wykonywaniu czynności formalnych
3. ODPOWIEDZIALNOŚĆ CYWILNA
3.1. Charakter odpowiedzialności cywilnej
3.2. Przesłanki odpowiedzialności cywilnej
3.3. Wina anonimowa
3.4. Kontratypy
3.5. Roszczenia osoby uprawnionej
3.6. Rodzaje odpowiedzialności w zależności od stosunku łączącego personel medyczny z pacjentem
3.7. Terminy przedawnienia
3.8. Wybrane przypadki odpowiedzialności cywilnej
3.9. Odpowiedzialność cywilna a inne rodzaje odpowiedzialności
3.10. Obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne
4. ODPOWIEDZIALNOŚĆ PRACOWNICZA
4.1. Odpowiedzialność porządkowa pracowników medycznych
4.2. Odpowiedzialność materialna pracowników medycznych
4.3. Zakres i granice odpowiedzialności
4.4. Przesłanki pracowniczej odpowiedzialności materialnej
4.5. Konsekwencje dla pracownika
5. ODPOWIEDZIALNOŚĆ POZAKODEKSOWA
5.1. Charakterystyka odpowiedzialności za zdarzenia medyczne
5.2. Zasady ustalania odszkodowania i zadośćuczynienia
5.3. Zasady i tryb ustalania odszkodowania i zadośćuczynienia w przypadku zdarzeń medycznych na podstawie ustawy z 6.11.2008 r. o prawach pacjenta
5.4. Tryb ustalania odszkodowania i zadośćuczynienia w przypadku zdarzeń medycznych – etapy postępowania
6. AKTY PRAWNE
6.1. Ustawa o działalności leczniczej – wyciąg z ustawy
6.2. Ustawa o izbach lekarskich – wyciąg z ustawy
6.3. Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta
6.4. Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty – wyciąg z ustawy
6.5. Kodeks Etyki Lekarskiej
6.6. Ustawa o zawodach pielęgniarki i położnej – wyciąg z ustawy
6.7. Ustawa o samorządzie pielęgniarek i położnych – wyciąg z ustawy
6.8. Kodeks Etyki Zawodowej Pielęgniarki i Położnej Rzeczypospolitej Polskiej

Zestawienie spraw odnośnie zdarzeń medycznych

 Zestawienie spraw prowadzonych w Wojewódzkich Komisjach do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych na dzień 31.12.2012 r.

Zestawienie zostanie opublikowane w 3 wydaniu książki: Prawo w medycynie, które ukaże się w czerwcu 2013 r. 

l.p.	Wojewódzka Komisja do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych	Dane z Biura Rzecznika Praw Pacjenta (stan na 31.12.2012 r.)
		Liczba złożonych wniosków	Liczba wniosków zwróconych	Liczba wniosków stanowiących przedmiot prac komisji	Liczba zakończonych postępowań
1.	w Białymstoku	8+1 (o ponowne rozpatrzenie sprawy)	1	8	3
2.	w Bydgoszczy	35+1 (wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy)	14	22	11+1 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
3.	w Gdańsku	33+4 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	10	27	10+3 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
4.	w Gorzowie Wielkopolskim	8	4	4	3
5.	w Katowicach	44+4 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	12	36	9+3 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
6.	w Kielcach	11+1 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	2	10	2+1 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
7.	w Krakowie	41+2 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	13	30	4+2 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
8.	w Lublinie	11+1 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	1	11	5+1 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
9.	w Łodzi	27+2 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	1	28	11+2 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
10.	w Olsztynie	11+1 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	1	11	3+1 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
11.	w Opolu	18+1 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	9	10	1
12.	w Poznaniu	33	10	23	5
13.	w Rzeszowie	18+3 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	8	13	4
14.	w Szczecinie	23	6	17	10
15.	w Warszawie	53+3 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	13	43	4+1 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)
16.	we Wrocławiu	30+4 (wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy)	5	29	10+4 (z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy)

l.p.	Wojewódzka Komisja do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych	Dane z Wojewódzkich Komisji (stan na luty 2013 r.)
		Liczba złożonych wniosków	Przedmiot wniosku	Wynik postępowania
1.	w Białymstoku	(stan na 15.2.2013 r.) 16 wniosków: 1 wniosek zwrócony wnioskodawcy jako niepodlegający rozpatrzeniu, gdyż dotyczyło zdarzenia, które miało miejsce przed 1.1.2012 r.	uszkodzenie ciała pacjenta - 2 wnioski, zakażenie pacjenta biologicznym czynnikiem chorobotwórczym - 2 wnioski, uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia pacjenta - 5 wniosków, śmierć pacjenta -3 wnioski, rozstrój zdrowia pacjenta - 3 wnioski	4 orzeczenia, w tym: - 3 orzeczenia po rozpatrzeniu wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego (2 orzeczenia o zdarzeniu medycznym, 1 orzeczenie o braku zdarzenia medycznego); - 1 orzeczenie po zbadaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy (orzeczenie o zdarzeniu medycznym
2.	w Bydgoszczy	Brak danych	Brak danych	Brak danych
3.	w Gdańsku	(stan na 13.2.2013 r.) 39 wniosków	uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia - 17 zakażenie i rozstrój zdrowia - 2 uszkodzenie ciała pacjenta - 2 zakażenie biologicznym czynnikiem chorobotwórczym - 2 śmierć - 4 utrata zdrowia oraz uszczerbek psychiczny - 2 zakażenie, uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia - 4 błędna diagnoza i brak właściwego leczenia - 1 rozstrój zdrowia - 2 brak - 2	zwrot wniosku /leczenie dot. Przed 1.1.2012 r. , albo nie wskazano podmiotu, albo brak opłaty, nie wskazano wysokości zadośćuczynienia - 10 orzeczenie negatywne - 12 zawieszenie postępowania - 3 orzeczenie o zdarzeniu medycznym - 3 postanowienie o umorzeniu (śmierć wnioskodawcy, wnioskodawca wycofał wniosek) - 2 oczekuje na opinię biegłego - 1 postępowanie trwa - 5 postępowanie wszczęto - 3 odwołanie - 7
4.	w Gorzowie Wielkopolskim	(stan na luty 2013) 10 wniosków	1) zakażenie, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia 2) brak 3) uszkodzenie ciała 4) uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia, śmierć 5) uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia 6) brak 7) śmierć 8) śmierć 9) zakażenie, uszkodzenie ciała 10) śmierć	1) Orzeczenie o zdarzeniu medycznym 2) Wniosek zwrócony wnioskodawcy 3) Orzeczenie o braku zdarzenia medycznego 4) Orzeczenie o braku zdarzenia medycznego 5) Sprawa w toku 6) Wniosek zwrócony wnioskodawcy 7) Wniosek zwrócony wnioskodawcy 8) Wniosek zwrócony wnioskodawcy 9) Sprawa w toku 10) Sprawa w toku
5.	w Katowicach	(stan na 15.2.2013 r.) 61wniosków	Zakażenie – 14 Uszkodzenie ciała – 24 Rozstrój zdrowia – 32 Śmierć – 14.	10 orzeczeń, w tym 5 orzeczeń o zdarzeniu medycznym i 5 orzeczeń o braku zdarzenia medycznego
6.	w Kielcach	7 wniosków	uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia oraz śmierci pacjenta	3 orzeczenia z czego 1 o zdarzeniu medycznym a 2 o braku zdarzenia medycznego.
7.	w Krakowie	(stan stan na 31.12.2012 r.) 41 wniosków	5 zakażenie + rozstrój zdrowia, 12 uszkodzenie ciała + rozstrój zdrowia, 1 zakażenie + uszkodzenie ciała, 5 uszkodzenie ciała, 6 rozstrój zdrowia, 2 zakażenia ciała, 7 śmierć, 2 nie został sprecyzowany przedmiotu wniosku, 1 zakażenie + uszkodzenie ciała + rozstrój zdrowia + śmierć	4 orzeczenia, w tym 3 orzeczenia o braku zdarzenia medycznego i 1 orzeczenie o zdarzeniu medycznym
8.	w Lublinie	(stan na 11.2.2013 r.) 14 wniosków o ustalenie zdarzenia medycznego, 3 wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy i 1 skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia Wojewódzkiej Komisji	uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, dodatkowo w 5 przypadkach również zakażenia a w 1 śmierci	2 orzeczenie o ustaleniu zdarzenia medycznego  i 6 o braku zdarzenia medycznego
9.	w Łodzi	Brak danych	Brak danych	Brak danych
10.	w Olsztynie	14 wniosków (1 nie podlegał rozpatrzeniu, gdyż dotyczył zdarzenia sprzed 1.1.2012 r.)	uszkodzenia ciała, zakażenia i śmierci pacjenta (najwięcej przypadków dotyczy uszkodzenia ciała)	3 orzeczenia, 2 o braku zdarzenia medycznego i 1 o zdarzeniu medycznym. W ostatnim przypadku, w wyniku postępowania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, ostatecznie wydane zostało orzeczenia o braku zdarzenia medycznego
11.	w Opolu	Brak danych	Brak danych	Brak danych
12.	w Poznaniu	(stan na 25.2.2013 r.) 47 wniosków + 1 wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy,	zakażenie, uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia (jednocześnie) – 2, uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia (jednocześnie) – 15, zakażenie i rozstrój zdrowia (jednocześnie) – 3, uszkodzenie ciała – 4, rozstrój zdrowia – 6, zakażenie – 9, śmierć – 5, zakażenie, rozstrój zdrowia, śmierć – 1, brak przedmiotu wniosku - 1	11 postępowań, w tym wydano 7 orzeczeń o braku zdarzenia medycznego oraz 4 orzeczenia o ustaleniu zdarzenia medycznego (przy czym jedno po ponownym rozpatrzeniu sprawy, podtrzymujące wcześniejsze orzeczenie)
13.	w Rzeszowie	(stan na 13.2.2013 r.) 21 wniosków	zaniechanie badań diagnostycznych, co doprowadziło do ogólnoustrojowego zakażenia sepsą; nieprawidłowe przeprowadzenie artroskopii (pozostawienie ciała obcego) nieprawidłowe przeprowadzenie operacji, w tym nieprzeprowadzenie wymaganego zabiegu przeszczepu skóry w związku z chorobą nowotworową zakażenie pacjenta gronkowcem podczas operacji kardiochirurgicznej, czego następstwem była śmierć pacjenta; nieprawidłowe postępowanie z pacjentem po udarze; zakażenie i rozstrój zdrowia spowodowany nieprawidłowym przeprowadzeniem operacji z zakresu chirurgii ogólnej uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia spowodowany nieprawidłowo przeprowadzoną operacją neurochirurgiczną; zakażenie i rozstrój zdrowia spowodowany zaniechaniem leczenia a następnie nieprawidłowo przeprowadzoną operacją z zakresu chirurgii ogólnej; zakażenie i rozstrój zdrowia spowodowane zastosowaniem niewłaściwego produktu leczniczego, a także w następstwie nieprawidłowo przeprowadzonej operacji; nieprawidłowe przeprowadzenie operacji ginekologicznej; nierozpoznanie złamania ręki, czego następstwem było przeprowadzenie skomplikowanej operacji z zakresu chirurgii ortopedycznej; nieprawidłowe postępowanie po rozpoznaniu złamanej ręki, czego następstwem było przeprowadzenie skomplikowanej operacji z zakresu chirurgii ortopedycznej	1 orzeczenie o ustaleniu zdarzenia medycznego oraz 3 orzeczenia o jego braku – złożono wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy
14.	w Szczecinie	(stan na 15.2.2013 r.) 35 wniosków, w tym  25 wniosków było poprawnych merytorycznie.	zakażenia, uszkodzenia ciała i rozstrój zdrowia.	11 orzeczeń (w tym 1 orzeczenie o zdarzeniu medycznym i 10 orzeczeń o braku zdarzenia medycznego)
15.	w Warszawie	w 2012 r. – 53 wnioski W 2013 r. – 34 wnioski	2012 r. uszkodzenie ciała – 9 uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia – 10 rozstrój zdrowia – 6 zakażenie – 5 zakażenie, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia – 5 zakażenie, rozstrój zdrowia – 3 zakażenie, rozstrój zdrowia, śmierć – 4 zakażenie, śmierć – 2 brak oznaczenia – 5 2013 Uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia  – 10 Rozstrój zdrowia – 5 Uszkodzenie ciała – 4 Śmierć – 6 Zakażenie, rozstrój zdrowia – 3 Zakażenie, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia – 4 Zakażenie – 1 Zakażenie , śmierć – 1	2012 r. Orzeczenie o braku zdarzenia medycznego – 14 Orzeczenie o zdarzeniu medycznym – 5 W toku – 20 Wniosek zwrócono bez rozpoznania – 13 Przyczyny zwrotu: – brak uprawdopodobnienia zdarzenia medycznego – 2 – wniosek nieopłacony – 4 – brak adresu do korespondencji – 1 – brak postanowienia o nabyciu spadku – 1 – brak kwoty odszkodowania – 1 – zdarzenie sprzed 1.1.2012 r. – 1 – brak kwoty odszkodowania i opłaty – 1 – zdarzenie sprzed 1.1.2012 r. i wniosek nieopłacony – 1 2013 r. Wniosek zwrócony bez rozpoznania – 4 Przyczyny zwrotu: – brak uzasadnienia, pełnomocnik nieuprawniony do reprezentacji – 1 – pełnomocnik nieuprawniony do reprezentacji – 1 – brak postanowienia o nabyciu spadku – 1 – brak opłaty, pełnomocnik nieuprawniony do reprezentacji – 1
16.	we Wrocławiu	(stan na 15.2.2013 r.) Ogółem : 41 wniosków 2012 r. 30 – wniosków wpłynęło 2013 11 – wniosków wpłynęło	zakażenia, uszkodzenia ciała i rozstrój zdrowia. Np. niepostawienie właściwej diagnozy , które spowodowało opóźnienie w podjęciu właściwego leczenia , skutkiem czego była śmierć pacjenta zakażenie niepostawienie właściwej diagnozy , które spowodowało opóźnienie  w podjęciu właściwego leczenia , skutkiem czego była śmierć pacjenta w wyniku zabiegu operacyjnego, skutkiem czego była śmierć pacjenta uszkodzenie ciała w wyniku zabiegu operacyjnego przegrody nosa	2012 r. 5 – wniosków zwrócono z powodu braków formalnych  25 – skierowano do rozpatrzenia 13 - wniosków rozpatrzono (postępowania zakończone ostatecznie), w tym 2 - umorzenie (1 - wycofanie wniosku, 1 - śmierć wnioskodawcy) 3 - postanowienie o pozostawieniu bez wniosku rozpoznania.(2 - nie dot. szpitala, 1 - dot. zdarzenia  sprzed 1.1.2012) 1 – postępowanie zawieszone 11 - oczekuje na rozpatrzenie w sposób ostateczny Postępowania zakończone ostatecznie 1 – orzeczenie o ustaleniu zdarzenia medycznego /niepostawienie właściwej diagnozy, które spowodowało opóźnienie w podjęciu właściwego leczenia, skutkiem czego była śmierć pacjenta/ 7 – orzeczeń o braku zdarzenia medycznego Postępowania niezakończone ostatecznie 3 – orzeczenia o ustaleniu zdarzenia medycznego /zakażenie niepostawienie właściwej diagnozy, które spowodowało opóźnienie w podjęciu właściwego leczenia, skutkiem czego była śmierć pacjenta w wyniku zabiegu operacyjnego, skutkiem czego była śmierć pacjenta uszkodzenie ciała w wyniku zabiegu operacyjnego przegrody nosa/ 3 - orzeczenie o braku zdarzenia medycznego 2013 r. 1 – zwrot wniosku